Wat een finale!
Tweede worden met een half punt verschil. Net niet gewonnen. Tuurlijk doet dat wel een beetje pijn, nou klein beetje maar. Want wat een ervaring was dit zeg! Alleen al het feit dat we de finale gehaald hadden is al een overwinning op zich. Natuurlijk wilden we winnen, maar als we echt eerlijk en objectief zijn, met een half punt verschil verliezen van een team wat over de hele competitie erg sterk en constant gepresteerd heeft. Dat voelt toch niet als verliezen. We begonnen met niks, een hoopje onervaren scenery bouwers aan een tv-programma, allemaal techneuten en “casco” baanbouwers. En daar sta je dan met je neus in de finale ten overstaande van een geweldig team en wederom ruim 2 miljoen kijkers op nationale televisie. Dat is onze winst geweest.
Maar zo zag het er nog niet naar uit na onze winst met de kofferbaan. De paniek was bij ons heel sterk op dat moment. De dag na de uitzending kregen we ongeveer 80% van de spullen voor de finale pas geleverd en we hadden wederom maar twee dagen de tijd om alles voor te bereiden. Lange dagen en nachten zonder slaap stonden ons te wachten om in de finale goed voor de dag te komen.
We hadden al wel een erg mooi plan, iets wat nog nooit eerder gedaan is. Een maanlandschap…. Hoe we daarop zijn gekomen? Dat is helemaal de eer aan Ellen. In de vijfde aflevering vertelde wij dat de toekomst niet te voorspellen was, en een beetje filosoferend over hoe de toekomst eruit zou gaan zien kregen we visioenen van de maan. Het verhaal van Ellen was duidelijk en sterk, we gaan toevlucht zoeken naar andere planeten. De aarde zijn we langzaam aan het verwoesten, en de fossiele brandstoffen raken op. De wetenschap is nu al onderzoek aan het doen naar de kans op leven op de maan. En hierop wilden wij vast vooruit gaan lopen. In het verhaal hebben wij als mensheid buitenaards leven ontdekt en een samenwerking met het buitenaards leven aangegaan. Zijn bouwen voor ons verblijven met aards atmosfeer, en wij nemen op onze beurt aardse producten mee zoals vervoer en transport maar ook ontspanning en plezier.
Onze “maanbaan” moest een stukje uit zo’n wereld laten zien. Waar de aliens voor ons een pretpark hebben gebouwd. Elke dag land er een raket vanaf de aarde in het ruimtestation vol met mensen en aliens die reizen tussen aarde en de maan. Hier is een ontvangst voor de aliens die natuurlijk gewoon naar buiten kunnen lopen. De mensen kunnen hier ook naar buiten om het maanlandschap te bezoeken, weliswaar met helmen op. Om te moonboarden, of te reizen over de maan met de trein, een maanmuseum of de moonwellness te bezoeken. Ook was er een supermarkt voor de Aliens. De mensen namen ook de slechte dingen van de aarde mee helaas, zoals Covid, waardoor er in het museum en de supermarkt maatregelen gehanteerd moesten worden. En mondkapjes in het pretpark. Maar er is ook een busstation dat de mensen en aliens met bussen naar het pretpark vervoeren. hier kunnen ze genieten van ontspanning en plezier.
Over de energietransitie is ook nagedacht. Zo reed de bus op inductie over een koperkleurig wegdek. Hingen er overal zonnepanelen en de trein… Eindelijk een goed excuus voor de pukkels tussen de rails, dit was de vervanger voor de bovenleiding voor de trein. Saillant detail was dat we uiteindelijk overal rekening mee hielden. Zo is de rails staalkeurig i.p.v. roestkleurig. Er is immers geen atmosfeer op de maan. Ook stonden de zonnepanelen richting de zon zoals ook de aarde op de achtergrond.
Kortom een leuke baan met enorm veel details. Maar die moesten nog wel even voorbereid worden. De Aliens bijvoorbeeld, hier heeft Ellen er in totaal iets van 200 van gemaakt. En voor de oplettende kijkers, al vanaf de eerste baan vind je ze verstopt terug op de banen. Zo stond bij Unstoppable een Alien met Andre te kletsen. Bij moeder aarde ontstond na de inslag een gloei van kryptoniet en keken er Aliens langs de kraterwand naar buiten. Bij Hollands Glorie deed een Alien boodschappen bij de supermarkt. En bij de kofferbaan was een Alien aan het langlaufen… Maar nu moesten er wel een heleboel aliens gemaakt worden. Aliens au naturel, maar ook versie met mondkapjes. En ook voor de mensen moesten ruimtehelmen en mondkapjes gemaakt worden. De Aliens werden gemaakt op basis van standaard figuren waar Ellen met klei een alien hoofd op boetseerde en een staart. De mondkapjes zijn gemaakt van papier en de helmen van holle kralen. Bij het station hebben we ook uitgebeeld wat er met mensen gebeurt die niet luisteren naar de regels en hun helm af doen…. Is het je opgevallen?
Er was nog maar tijd voor twee voorbereidingen, de vierde was de busbaan. Die hebben we daar ter plekke moeten doen omdat de bus simpelweg pas de eerste dag klaarlag in de studio. De busbaan is overigens in een koper kleur gespoten en langs de zijkanten voorzien van een koelwitte ledstrips. Hierover heen hebben we een transparante pvc-buis geplaatst. Zo kregen we een erg gaaf futuristisch busbaan vonden wij. En die knalde er ook best wel heftig uit.
De twee voorbereidingen die we nog wel konden doen was de Koepel en het pretpark. De huisjes werden in elkaar verlijmd en voorzien van licht en beweging. De koepel was gemaakt uit een transparante paraplu. Deze hebben we bevestigd op een houten plaat die we met een etalage plateau wilden laten draaien. Maar daar zat de grote uitdaging, hoe laten we dan de verlichting draaien? Naast een gelijkspanning hadden we ook een wisselspanning nodig voor het reuzenrad. We hadden geen tijd meer om een stabiele constructie van draaien en stroomafname te maken, dat zou dagen werk zijn aan printtijden en levertijden van materialen. Er moest iets simpels bedacht worden.
We kozen ervoor om met N-spoor rails twee cirkels te monteren aan de onderzijde van de plaat. Met fosforbrons konden we zo slepers maken die de spanning vanaf de grond door konden geven aan de rails. Aan de rails werden alle draden van de leds en motoren gesoldeerd. Omdat het fosforbrons nogal wat contactproblemen bleek te geven hebben we een antiknipper buffer in een van de gebouwen geplaatst. Arnaud en Martin zijn tot diep in de nachten doorgegaan om dit te realiseren. Ellen deed naast het maken van de aliens de koepel bekleden en het pretpark inrichten. Maar twee dagen zijn echt heel erg kort.
Als vierde voorbereiding, in plaats van de busbaan, kozen we ervoor om een landingsinstallatie te maken voor de raket. Die zou in eerste instantie landen in het openbaar, maar dan klopte het verhaal niet helemaal met de bushalte. De mensen moesten toch in een atmosfeer uit kunnen stappen. Op de 3D printer werd een servo bestuurd raketluik uitgeprint. Deze heeft Martin met kleine scharnieren gemonteerd op een plankje. Onder het plankje wederom een stuk pvc-buis waarin de raket kon verdwijnen. De raket van de kofferbaan komt weer terug!
Dit keer kozen we ervoor om een spectaculaire achtergrond te gebruiken. We vroegen een van onze buurmannen, Bert, die een reclamebureau heeft of hij de achtergrond wilden printen en dat wilde hij wel, ondanks dat hij het erg druk had. Want eind van de dag moesten we de achtergrond al hebben. En met succes, we willen Bert dan ook bedanken voor het snelle schakelen en de inzet!
Dag 1: Het moet nog even landen
We zijn moe, kapot, al 4 weken aaneengesloten bouwen, bouwen en bouwen. 3 dagen opnames, 2 dagen voorbereiden en weer opnieuw en opnieuw. Iedereen was gesloopt, moegestreden en liep op zijn laatste benen, althans wat daar nog van over was… Maar we moesten nog 2 dagen… 2 dagen om de Maanbaan te realiseren. En dan een derde dag om alle banen te koppelen uit de vorige afleveringen. Dit gold overigens niet alleen voor ons team, ook Oranje was zichtbaar op hun laatste benen aan het lopen. Dit keer mochten we een extra lid erbij nemen, ter compensatie van de twee dagen bouwen. Met zes man stonden we dan ook redelijk gespannen te wachten op wat komen gaat.En ondanks de vermoeidheid, was het enthousiasme en plezier laatst staan de motivatie er niet minder om, sterk nog we waren gemotiveerder als ooit tevoren. In elkaar storten mag pas over 3 dagen, nu nog niet. En nadat Andre het startschot gaf vlogen we dan ook de coulissen in om hout te halen en materialen. Martin begon samen met Marcel aan het aftekenen van de rails. Tijn en Arnaud begonnen met het zagen van de rijwegen terwijl Ellen en Alwin de scenes gingen voorbereiden.Hoe bouw je in hemelsnaam een maanlandschap? Wij zijn er nog nooit geweest en we kennen ook niemand die er is geweest. En ook konden we nergens iemand vinden die al een keer een maanlandschap had gebouwd… Dit werd een primeurtje voor ons, dat was al wel zeker. Maar hoe we dat gingen doen daarover waren we nog niet helemaal uit.Nadat de rijplaten en de rails gelegd waren begon Martin aan het frezen van de rijdraad voor de bus. Maar dit was maar tot verkorte duur. Doordat het hardhout werd gebruikt raakte de freesmachine oververhit wat een kortsluiting veroorzaakte. De spanning was weg en beide teams stonden even stil. Gelukkig niet al te lang en van team Oranje mochten we een nieuwe frees lenen. Deze bleef het gelukkig wel doen zodat er na een klein half uurtje al een busje netjes in het rond reed. Ook de trein was inmiddels zover dat er getest kon worden, en dit was een goed teken. Want nu de trein en de bus reden konden we beginnen met het maanlandschap.Natuurlijk moeten we het nog even hebben over de brug, want ja Martin maakte hier toch wel even Ellen aan het huilen. Het idee van de futuristische brug was een improvisatie met rietjes wat niet geheel wilde lukken zoals gepland was door Ellen en Alwin. Nadat Martin zich erover ontfermde bleek al snel dat het idee niet ging werken omdat de rijtuigen tegen de pilaren zouden komen. Vanwege de tijdnood, en een beetje op advies van de Jury, besloot hij dat een andere weg beter zou zijn. Hier had Ellen wel een beetje moeite mee, daarbij kwam de vermoeidheid en spanning ook bij haar naar boven, echter nadat haar ook duidelijk werd dat het niet ging werken had ook zij er ook wel vrede mee. Een nieuw idee zou gedurende het bouwen ontstaan.Om het maanlandschap te maken kozen we ervoor om structuurgips te gebruiken en deze op kleur te brengen met grijze verf. Maar voor dat dit gedaan kon worden moest eerst en de grote kraterwand opgebouwd worden waarin de raket gaat landen, de trein verdwijnt en het busstation een plekje zou krijgen. Met 4 man begonnen we als een dolle XPS te stapelen en op maat te snijden. Ondertussen had Alwin aan de werktafel het busstation gebouwd. Nadat deze op zijn plek werd gezet kon de krater definitief worden afgebouwd met XPS en structuurgips.Dat insmeren van de baan ging voorspoedig als je met 4 man aan de gang kunt gaan. Arnaud ontfermde zich over de koepel en de draai installatie. Terwijl Alwin zich concentreerde op alle scenes die we in de baan wilde hebben zoals de bubbelbaden, museum, supermarkt, station, Ufo, moonboarders en jawel zelfs een grot met een evil professor. Dit keer een vrouwelijke slechterik voor de afwisseling.Alles begon een plekje te krijgen en aan het eind van de dag stond de baan te drogen. Met nog een uur op de klok moesten we nog wel de kraterrand afwerken. De opstaande randen die zo karakteristiek is voor een krater. Deze werden gemaakt uit sateprikkers die verticaal in het XPS gestoken werden. Hierover spande Ellen met gipsdoeken een deken wat na uitharding het idee van een kraterrand zou moeten geven.De eerste dag was aan het einde, de baan staat volledig in het gips en hopelijk is het droog de volgende ochtend. Met nog 1 dag te gaan vertrokken we huiswaarts voor een avond op tijd naar bed. Althans voor zover dit mogelijk was.
Dag 2: Naar de maan met het verhaal
De laatste loodjes, de laatste bouwdag. We stonden er goed voor nadat bleek dat het gips uitgehard was. De productie had er een paar ventilatoren op gezet de dag ervoor en dat betaalde zich uit. Nu konden we de gehele dag focussen op afwerken en detailleren.
Want gewoon gips is natuurlijk geen gezicht, de maan is stoffig en grauw, niet gipsig. In de bouwmarkt hadden we voegmiddel gehaald. Dit is fijn poeder waar je tegelwerk mee kunt voegen. Met een zeef werd de gehele baan hiermee ingestrooid. Omdat we verschillende kleuren gebruikte kregen we ook een dieptewerking erin. Met drybrushes en airbrushes hebben we verdere highlights en kleuringen aangebracht in het landschap. Het maanlandschap begon al flink vorm te krijgen.
Ondertussen was Ellen begonnen aan de achtergrond, die we op een triplexplaat aangebracht hadden. En na plaatsing bleek dat alle puzzelstukjes mooi op hun plaats vielen. Het geheel klopte en de overgang van de krater naar het landschap werd een compleet geheel. Hier waren we allemaal even zo trot op als een pauw!
Evan kwam nog even langs met het idee van de verlichting in de koepel, en dan blijkt de waarde van een professioneel jury weer. Martin ging direct aan de slag en bouwde met ledstrips verlichting in de koepel. Echter het succes van deze upgrade bracht ook een minpunt mee. De verlichting in de koepel begon tijdens het draaien enorm te knipperen. De toevoeging aan ledstrips welke opgeteld een halve meter was trok te veel stroom uit de buffer waardoor deze niet genoeg kon bufferen om het knipperen tegen te gaan. In goed overleg, en met tegenzin van Arnaud, die er veel uren in heeft gestoken, kozen we ervoor om het draaien te laten vervallen.
Nu de tijd begon te dringen, tijd voor de afwerkingen. Ellen en Alwin deden de detaillering maken, terwijl Marcel het landschap verder detailleerde. Tijn en Arnaud maakten samen de techniek af terwijl Martin de rails in een staal kleur bracht. Ondertussen ontstonden ook de kleine leuke details zoals de moonboarders, de Evil Docter in de berg en de vliegende Tesla van Elon Musk. Ook kwam er een UFO een kijkje nemen en waren de Aliens in aangepaste spintrucks bezig met werkzaamheden rondom het krater.
En dan was die er weer, dat fluitje van Andre… De laatste keer. Het was voorbij! EN nog belangrijker: HET WAS ONS GELUKT!
De baan was helemaal klaar zoals we het graag wilden, er stond gewoon een modelbaan. Een unieke modelbaan welke nog nooit eerde door iemand is gebouwd: De Maan!!!
Tevreden vertrokken we allemaal naar huis voor de laatste dag, de finale dag!
Dag 3: Als alle puzzels samen een geheel vormen
Vandaag, de grote dag. Waar we al zolang naar toe gewerkt hebben, de finale dag. De dag dat alle banen gekoppeld gaan worden. Toen die vrachtwagens aan kwamen rijden met onze modelbanen en de deuren opengingen was het wel even slikken. Ondanks dat het nog maar een paar weken geleden was dat we de eerste baan gebouwd hadden, leek het een eeuwigheid geduurd te hebben. Met zijn allen begonnen we de banen naar binnen te tillen tot ze alle 10 op hun plek stonden. Wat een mooi gezicht was dat zeg. En overduidelijk was onze groei te zien. 3 modelbanen op een rij die als modulebaan niet zouden misstaan, opgevolgd door twee banen die echt eruit sprongen in creativiteit. Geen hoogstaande scenery modelbanen maar wel in lijn met het programma. Wat een geniaal gezicht was dat zeg.Het koppelen van alle banen ging door het gebruik van de C-Rails en een goede planning ook heel erg snel en simpel. Kwestie van stukje rails eraan klikken en de baan op de juiste afstand zetten. Arnaud kon ondertussen alvast alle banen elektrisch koppelen terwijl de rest van het team de schades herstelde van het transport.En dan de presentatie, tot onze verbazing waren alle afgevallen teams present om ons aan te moedigen. De presentatie aan de jury van de Maanbaan ging voorspoedig, maar dan het moeilijke deel, de trein die over alle banen moest gaan rijden. Op zich niet eng, we hadden het al getest. Maar de productie zou hun werk niet goed doen als er geen twist zou zijn: Een wagon met een kist. Topzwaar natuurlijk en net over de rand van het vrije profiel. Maar zoals jullie konden zien in de uitzending ging ook dat gewoon goed! Missie geslaagd dus en nu wachten op de uitslag, we hadden serieus wel de indruk een goede kans te maken op de winst.Maar helaas mocht dat niet het geval zijn. Met een halve punt verschil eindigde wij als tweede. En eerlijk gezegd, we konden het begrijpen. Oranje was over de gehele competitie heel stabiel geweest en dat zag je mooi toen alle banen aan elkaar stonden. Onze baan was zeker niet slecht, maar al de banen van oranje overtroffen het. Onze banen begonnen als modelspoorbanen en pas na Hollands Glorie gingen wij Out-of-the-box denken.Maar even eerlijk, als je op een halve punt verliest in een finale waarvan je überhaupt nooit had gedacht die te halen…. Dan kan je niet anders zijn als trots op het team, en de prestatie. Wij hebben onszelf overwonnen en niet geheel onbelangrijk enorm veel geleerd. Nog nooit hebben we zoveel modelbanen gebouwd met scenery. Meestal bouwen we banen tot het punt van de scenery en dan gaan ze naar de klant toe. Nu hebben we gewoon 5 modelbanen gebouwd inclusief scenery en in maar 3 dagen. 5 banen waarin we hebben laten zien veerkrachtig te zijn, creatief en als team sterk!Deze ervaring nemen ze ons nooit meer af, ondanks de fysieke en mentale aanslag hadden we het voor geen goud willen missen. We willen dan ook de gehele productie van Concept Street en de Jury bedanken voor deze geweldige ervaring. We hebben er naast een enorme bak ervaring en nieuwe skills vooral een grote groep vrienden aan over gehouden!We willen ook alle fans bedanken voor hun mooie en bemoedigende woorden tijdens de uitzendingen. De hobby staat definitief op de kaart bij het grote publiek!!!
No responses yet