MAXimaal team Roze: Aflevering 5 “Sky is the Limit” en de Levensloop

We staan in de finale!!!!!

Die zagen we echt niet aankomen, en ook de aflevering winnen met het hoogste cijfer tot dusver, een 9.5. We gingen er eigenlijk vanuit dat we niet zouden winnen van de twee andere teams. Toch hebben we besloten om echt te knallen, alles of niets. En dat werd beloond met een plek in de finale! Toen dat eenmaal lande bij ons brak ook direct het zweet uit. Dat thema had nog weinig tot geen voorbereiding gehad, want zeg nou zelf wie zag ons na de vorige twee afleveringen nou in de finale staan. En over twee dagen is het al zover…… Alle hens aan dek!!!!

Maar eerst gaan we even terugblikken en genieten van het succes van deze aflevering. Zoals we er na de aflevering 4 “Hollands Glorie” bijstonden was het niet heel best. We hadden een hele mooie modelspoorbaan gebouwd en verloren van een ontbijttafel en een kermis. Het was duidelijk, als we nog iets wilden behalen dan moest het roer echt om. Uit de comfort van modelspoor en volledig out-of-the-box…… Met maar twee dagen te gaan waren we redelijk verslagen, hoe moesten we dat doen? We moeten ook bekennen dat de teleurstelling toen echt wel groot was.

De ochtend na de uitzending hebben we een gesprek gehad met de jury en die hebben helder gemaakt waarom we verloren op de creativiteit. Ondanks wederom het hoogste cijfer te hebben gekregen voor de bouwkwaliteit. Onze opdracht was helder, minder modelspoor, meer storytelling. Met minder dan 48 uur op de klok hebben we het plan opnieuw bekeken.

het plan, wat bedacht is door Martin en Ellen was om het levensverhaal te vertellen. Niet zozeer ons verhaal, maar in het algemeen. We hadden 3 terrassen bedacht, kindertijd, volwassen zijn en het pensioen. Met als cliffhanger de raket, want “the Sky is never the limit”. Dat leek ons een erg mooie boodschap. Maar nu, alleen een raket uit een hotel is absoluut niet voldoende. Op dat moment besloten we het tij te keren, met de onmogelijke taak om in twee dagen tijd het plan aan te passen. De mindset ging op dat moment in vechtstand, hoe dan ook, als we eruit gaan dan gaan we eruit met een Big Bang!!!!!

Maar hoe konden we het levensverloop nou aantrekkelijker maken. Al filosoferend gingen we denken over de reis van het leven. En wat neem je mee op reis, juist koffers. Als kind een schooltas, als volwassene een aktetas en als pensionado een koffer met herinneringen. Briljant idee, het verhaal van een levensreis vanuit een koffer verteld. De modelbaan valt uit een opengeklapte koffer en neemt ons mee op reis door het leven. Het sloot ook naadloos aan op de raket, die al zo goed als voorbereid was in de werkplaats. Maar dan nog het verhaal zelf, wiens verhaal is dat dan. Die van ons hele team? Dat werd ons afgeraden door de productie, een verhaal over 5 personen, dat zou te rommelig worden. Het verhaal van de teamcaptain Ellen moest dat gaan worden, ja en Martin die komt daar dan natuurlijk als echtgenoot ook in voor.

Met een nieuw idee en een mooi concept rijker gingen we aan de slag, twee dagen de tijd om koffers te vinden. En natuurlijk wat extra items te bedenken. Is iemand de klok opgevallen? Die draaide ook snel, want de tijd vliegt. Arnaud heeft een klok van de kringloop helemaal verbouwd met een andere motor. De stations, 3 identieke stations die door John zijn verweerd van nieuw, naar gebruikt, naar versleten. En het oktoberfeest, een leuk model van Bush, maar saai. Martin heeft op internet een podium gevonden in 1:87 en die met de 3D printer uitgeprint. Maar met de komst van de gastjury wilden we hier natuurlijk ook beeld tonen. Tijd voor een schermprojectie via Arduino was er niet meer….. De mobiele telefoon, randloos, mooi groot… perfecte oplossing. Ellen deed een mooi filmpje prepareren zodat we daar het festival gevoel konden overbrengen. Nu ik dit zo schrijf krijg ik spontaan weer zin in het oktoberfeest.

De kindertas met schoolitems van onze kinderen, aktetas met kantoorgebouw en werk, en natuurlijk de koffer vol herinneringen. Voor die laatste moesten we naarstig opzoek in oude fotoalbums naar foto’s en deze uitprinten of uitknippen…. Werk, werk en heel veel werk. Gelukkig was Arnaud er ook om te helpen, die heeft het hotel met raket verder afgemaakt. Zo heeft hij in de thrusters van de raket leds ingebouwd, en een soundfile geschreven voor de lancering. Martin is gaan experimenteren met rook en licht. Er zijn 3 rookgeneratoren ingebouwd waarvan 1 geforceerd onder aan de buis met een ventilator. Het hele systeem werd aangestuurd met een OC, een wat? Ja een OC, wat voor ons ingekort een OC32 is. Dat is een handige accesoiredecoder om van alles mee aan te sturen. Beetje zoals Arduino maar dan wel stabiel en betrouwbaar.

Maar om het feestje nog even compleet te maken, en de stresslevels naar ongekende hoogte kreeg onze Tijn te maken met griep. In overleg hebben we de dag voor de opnames besloten dat er een vervanger moest komen… Onze vervangers waren al ingeroosterd op hun werk en ook Concept Street werd ingeschakeld. Tot we ’s avonds onze redding vonden in Jeroen, een collega van Martin met wie hij veel samenwerkt. Hij vierde eigenlijk de volgende dag zijn trouwdag maar heeft zijn agenda leeg weten te maken om ons team uit de brand te helpen.

De laatste dag voor de opnames, diep in de nacht en alles was ingepakt en klaar voor wat zoals wij dachten onze laatste aflevering, even een paar uurtjes slaap pakken en dan vol er tegen aan…. We gaan knallen!!!

Dag 1: Bouwers, bakken maar

De hoogte in, in 2,5 dag tijd. Waar zijn we aan begonnen. Het ging even over de tafel, maar he we zijn niet de enige met dit probleem. Inmiddels waren de teams onderling ook heel hecht geworden en we merkten aan iedereen dat de vermoeidheid zijn tol begon te eisen. De anders rustige ochtend van testen en zenderen werd meer een sessie van moed inspreken bij elkaar.We begonnen heel vlot door uit multiplex de rijstroken op te bouwen, de hoogtes aan te brengen en ervoor te zorgen dat we rails konden gaan leggen. Maar dan moesten de koffers wel gepast worden, en dat ging best wel goed….. Totdat Dianne even langs kwam. Achteraf waren we er heel blij mee, haar advies om een ander perspectief heeft het verhaal enorm geholpen! Maar op dat moment, ja dan baal je wel even. Later ben je de jury dankbaar voor hun expertise en andere kijk op een verhaal. Zelf zit je in een soort robot modus waarbij je uitvoert hetgeen er is bedacht. Overlevingsstand zeg maar.Nadat alle koffers een plekje hadden gekregen en ook de andere items zoals het pension en de ski vakantie konden we starten met het aanbrengen van de contouren. Omdat we heel snel de hoogte in moesten hebben we ervoor gekozen een andere bouwwijze te hanteren. We kozen ditmaal voor het gaas en gips. Met gaas werden de ruimtes tussen de terrassen opgevuld, welke vervolgens met latjes in model werden gebracht. Door gipsdoeken er overheen te leggen konden we een sterke basis maken om met modelbouwgips het landschap verder te vormen. En de tijd drong, gips droogt niet zo snel in deze hoeveelheden…..

We kregen net op tijd de baan dicht met de gipsdoeken, het aanbrengen van het modelbouwgips moest maar even wachten tot morgen.

Dag 2: Dwars tegen de verwachting in liggen

De tweede dag, weinig slaap maar, tijd voor gips, gips en nog meer gips. Met roodband, en spatels begonnen we vol goede moed en verstand op nul, het landschap te vullen. Ondertussen zorgde Jeroen voor de rails en Arnaud voor de bedrading onder de baan.En dan kwam dat fluitje weer, Andre gaat weer dwarsliggen. Een tamboerijn en een shuttle, wat moet je er toch mee? Gelukkig hadden we Alwin er weer bij, creatief meesterbrein! Die kwam meteen met een heldere idee de tamboerijn te verwerken bij de kindertas. En daar paste hij echt super bij in het plaatje. Op een vrije pin van de OC (jaja die houden we erin, moet natuurlijk OC32 zijn) kon hij een servo aansluiten die met een stukje verenstaal de tamboerijn liet bewegen. Van de shuttle maakte hij een sneeuwpop. En zijn ideeën werkte, we wonnen de dwarsligger. Het eerste puntje was binnen en die punt was voor ons erg belangrijk. Het motiveerde ons om door te zetten, want op dat moment zagen we het nog niet goedkomen……Dag twee zat er alweer op, de baan zat in het gips, en delen waren al in een basiskleur gezet. Met nog 1 dag te gaan, waarvan we maar 4,5 uur bouwtijd hadden wisten we nog niet hoe we dat moesten gaan klaarmaken. De rails moest getest en in de ballast, het groen moest nog worden aangebracht, de gebouwen aangesloten, techniek getest worden en de koffers moesten door Ellen gevuld worden….. Dat word weer een slapeloze nacht.

Dag 3: Op laatste loodjes naar de finish
We zaten er flink doorheen, iedereen was moegestreden, op, kapot, verrot en visieloos. Maar hoe gaan we dit in ruim 4 uur nog voor elkaar boksen? We kozen voor een wat militaire strategie van discipline. Iedereen kreeg een duidelijke taak: Alwin moest ervoor zorgen dat het groen werd op de baan, Martin zorgde voor de ballast op het spoor en de witte besneeuwde delen, Ellen ging de koffers vullen, Jeroen de trein testen en Arnaud de techniek in orde maken. Wie klaar was ging direct over tot detailleren van de modelbaan.En dat werkte, het tempo ging erin en langzaam groeide ook de motivatie en het geloof dat we het zouden gaan halen. De tijd tikte weg en beetje bij beetje kwam alles tot leven. En dan fluit Andre op zijn fluit…. Handen los….. Even wakker worden en zien wat er voor creatie staat. Alles was gelukt, misschien qua scenery niet onze beste creatie, maar het verhaal, de details en alle techniek klopte en was perfect zoals we het hebben willen. Dit keer hebben we geen modelspoorbaan gebouwd, maar een verhaal. En zoals wij het vinden een meesterwerkje!

Het juryoordeel: Afgeschoten naar de finale, wij zijn op reis
Man wat duurt dat wachten lang zeg, eerst waren de andere teams aan de buurt…. Maar uiteindelijk werden ook wij opgeroepen om op te komen draven voor het hekje. De Jury en Andre stonden al te wachten. Nadat de baan werd opgestart, begon Ellen haar verhaal. De VT98 railbus begon zijn route en reed netjes door de kindertas de kindertijd in om te stoppen bij het station. Hier vertelde Ellen over haar kindertijd. Alles is daar nog nieuw en mooi, het gras is groen en onaangeroerd en de kinderen spelen in de speeltijd.

De trein vertrok weer verder om net als in het leven de reis te maken naar het volwassen zijn. Een terras waar we het dagelijks balanseren tussen verantwoordelijkheid en plezier wilden tonen. Met links de aktetas met een kantoorgebouw om de dagelijkse verantwoordelijkheid van onderhoud te symboliseren. En rechts het oktoberfeest, het festival waarmee we wilden aantonen dat je soms ook wel verlangt naar ontspanning en plezier. Op het oktoberfeest speelden we het filmpje af met herinneringen van Ellen aan het Oktoberfeest hier in Harderwijk met vrienden.

Maar de trein kan niet te lang blijven hangen, de tijd vliegt en zo vertrok de VT98 naar de laatste fase van het leven: ouderdom. Door een koffer vol herinneringen aan dierbaren en geliefden die soms de halte niet hebben gehaald, waar anderen de halte nog moeten halen, stopt de railbus voor een stootblok, de laatste halte. Tijd voor het pensioen. Tijd om te ontspannen en de dingen te doen die je altijd al had willen doen. En als dat niet meer gaat dan vervolgt de reis zich naar het pension. Waarvan wij allen denken dat het leven zal eindigen…… of toch niet?

Op dat moment startte we de band, een luidspreker begon af te tellen van 10 naar 0 en ondertussen opende het dak van het pension zich die ondertussen was gevuld met rook. De vlammen en het rook kondigde hem al aan, maar toen de teller 0 werd behaald kwam de “lift off”. De Apollo V werd omhoog getrokken de lucht in welke symboliseert dat we nooit zullen stoppen met leven, ook niet na de dood. Met als eind boodschap dat het er niet toe doet of je leeft, zolang je maar geleefd hebt.

Het was erg mooi om te zien hoe Andre, best wel geëmotioneerd, en Evan vol kippenvel hierop reageerde. Op dat moment kregen we voor het eerst het gevoel dat de finale nog niet eens zo heel gek gedroomd was…. Maar dan eerst maar eens afwachten wat het eindrapport werd. We wisten immers niks van de andere teams.

Niet veel later was het zover, het jury rapport. Nog niet eerder waren we zo gespannen. Mentaal gesloopt, fysiek kapot. En dan komen de cijfers….. Een 9 voor het verhaal! En weer een 8 voor de kwaliteit. En met de extra punt van de dwarsligger een 9.5!!!! Het hoogste cijfer dusver ook gewoon. We stonden in de finale!!!! De ontlading was echt enorm, wraak, vergelding, trots, dikke middelvinger….. Je kan er alle termen aan hangen. We hadden het gewoon geflikt.

Daarna komt het besef dat er ook een team afviel, dat was blauw. We stonden met Oranje in de finale. Zoals we schreven, we zijn onderling goed bevriend geraakt en dan doet dit wel wat met je. We gunden elkaar de finale en de winst, echter zoals in elke competitie is de uitslag grillig en vaak onvoorspelbaar. Zo ben je de underdog met de hakken over de sloot, en zo sta je als winnaar van de halve finale ineens in de grote finale… Maar veel tijd om erbij stil te staan kregen we niet….. Want ineens valt het kwartje, althans een koffer vol met kwartjes…. Over twee dagen staan we in de Finale. En die is nog helemaal niet voorbereid.

De winkel blijft dicht, de werkplaats gaat open….. We gaan iets maken wat nog nooit eerder is gemaakt: De toekomst! En of we winnen, joh lekker belangrijk, we staan in de finale!!!!!