blank
Team roze DGKTC Seizoen 1
Team roze DGKTC Seizoen 1

Wat een spanning!!!! Ook wij keken met gespannen billetjes naar de uitzending. We wisten zelf ook niet hoe de productie ruim 150 uur aan beeldmateriaal zouden verkorten naar 50 minuten. Naar onze mening is ze dat uitstekend gelukt. Natuurlijk misten wij ook leuke fragmenten waarin de bouw en techniek werd uitgelegd en ook hoopten we dat de jury wat meer in beeld zou komen met hun mooie adviezen. Maar dat het voor de productie erg moeilijk was om te kiezen en concessies te maken dat begrijpen we erg goed.

We kozen voor de film Unstoppable (te zien op Netflix en een echte aanrader), omdat we dit een mooie film vonden in de hedendaagse tijdsgeest. En niet zo voor de hand liggend, dat we de lat best hoog hadden gelegd waren we ons van bewust, maar dat maakte dit juist zo leuk om te doen. Het is helaas niet gelukt om het thema Amerikaans te houden. De merken waaruit we konden kiezen hadden op dat moment geen Amerikaanse modellen in het assortiment, en als die er wel waren niet leverbaar. Er is door de sponsor echt druk gezocht naar alternatieven, maar die waren er simpelweg op dat moment niet. We konden tweedehands wel het een en ander scoren, maar dan was in een klap ons eigen budget (een bedrag waarvoor we items mochten kopen die de sponsoren niet konden leveren) op. We hebben er daarom voor gekozen om Unstoppable te verplaatsen naar het Duitse Ruhr gebied. Ach een beetje out-of-the-box, maar dat maakt het thema ook een beetje ons eigen thema.

Maar wat een beleving. Dit begon voor ons al op de dag voor de opnames. Daar konden we kennis maken met de setting, het productieteam, de jury en natuurlijk Andre van Duin. Ook werden deze dagen de aanlooptakes opgenomen en de eerste beelden waarin de jury en de teams werden voorgesteld. Na afloop mochten we met zijn allen rustig bijkomen in een hotel en ons voorbereiden op de volgende dag, de dag dat het avontuur echt begon. Het topje van de achtbaan was bereikt en we konden nu echt niet meer terug, het gaat echt beginnen.

Dag 1: Bouwers klaar, bouwen maar
Het begin van het avontuur, die we direct vol goede moed begonnen. Een kaal frame van houten balken waar over exact 2,5 dag een volwaardige modelspoorbaan met de film Unstoppable moest staan….. Maar verder geen druk hoor! Als eerste kozen we ervoor dat Martin en Arnaud de houten platen op maat zouden zagen terwijl de rest alle rails bij elkaar zouden gaan zoeken.

Dit deel was voor ons totaal niet vreemd. Constructies bouwen met rails en electronica is iets wat we in ons bedrijf de hele week door doen. Dit ging ook best wel vlot en niet veel later reed dan ook de eerste trein, nadat we natuurlijk de kortsluiting in de C-Rails hadden gevonden. Ergens waren we wel erg blij dat er C-Rail gebruikt moest worden. Het legt snel en simpel, als we dit met rails zonder bedding moesten doen hadden we de eerste dag nog niet kunnen rijden. Maar zoals Martin al zei in de promo: “We gaan rijden”

Maar dan, leuk de trein rijd…. Scenery…. Uhm ja, iemand enige ervaring ermee? Evan stond dan ook versteld toen we tijdens het bouwen aangaven weinig tot geen ervaring te hebben met het bouwen van scenery. Ellen had überhaupt nog nooit een modelspoorbaan gebouwd. We hadden alles een beetje van het volgen van draadjes en zien hoe anderen modelbanen bouwen. Later kregen we van de jury dan ook best wel positieve complimenten op het eind resultaat. Met de opmerking dat we niet meer mochten stoppen hiermee.

Sowieso hebben we veel gehad aan de jury. Zowel Evan als Dianne gaven echt veel waardevolle tips waardoor je anders ging kijken naar je modelspoorbaan. Gewoon simpele dingen zoals het nut ergens van zien of een close-up foto maken van je project op oogniveau.

Maar zover waren we nog niet, ons doel was om het landschap aan het eind van de dag vormgegeven te hebben. En dat gingen we doen met XPS hardschuim. Marcel, onze constructeur, had dit helemaal in zijn hoofd zitten en op zijn aanwijzing zijn we gaan stapelen. XPS werkt best wel snel en makkelijk. Maaarrrr…. Het mag niet te makkelijk natuurlijk. Het is TV, en er zijn camera’s en reporters en die zien telkens iets leuks en vragen dan of je dat stukje er opnieuw in wilt zetten of een handeling opnieuw wilt doen. En dan hebben we nog de quotes, dat we even mee naar buiten werden genomen voor een interview…… Leuk TV, maar als je echt in een moordtempo aan het werk bent is dat toch echt wel flink wennen.

Aan het einde van de eerste dag hadden we bijna alle XPS klaar gekregen, maar niet zover als dat we hadden willen zijn. Ondertussen waren Tijn en Arnaud al wel flink gevorderd met het installeren van de elektronica en special effects.

Dag 2: De dwarsligger
De tweede dag, een houten frame met wat hardschuim en rails. Eind van de dag wilden we dit geheel bedekt hebben met groen. Dat bleek achteraf een brug te ver te zijn. De laatste XPS delen werden op hun plek gelijmd. Gewoon met houtlijm maar verstevigd met sateprikkers zodat we wel door konden met bouwen.

Het XPS geraamte moest wel verder vormgegevens worden. Dit deden we met messen en raspen. Als een ware beeldhouwers gingen Ellen, Marcel en Martin aan de slag om de vormgevingen in het XPS te maken. Om deze daarna af te werken met gipsdoeken. Voordeel van de gipsdoeken was dat het heel snel droogde. Achteraf bleek tijdens de laatste dag de lijm van het XPS her en der nog steeds niet uitgehard te zijn. Maar dat was niet heel belangrijk, de baan kon doorgebouwd worden!

Net toen Ellen zover was om zichzelf te wapenen met een Grasmaster en diverse grasvezels blies Andre op zijn fluit… Een dwarsligger. Wat een leuk element, de opdracht was dat er een door de jury aangeleverd element verweven moest gaan worden in de modelbaan. 3 pingpong ballen en een garde…. Als snel kwamen we tot het leuke idee om iets buitenaards ermee te doen, een UFO die boven twee graancirkels zweeft en een schotel uit de schotelfabriek. Maar toen kwam het….. Ellen zou de opdracht doen en zij was nu net de aangewezen persoon om het groen aan te brengen. Die taak moest Martin op zich nemen….. Uhm ja hij heeft er ooit een gekocht, maar die ligt nog steeds ongebruikt in de lade. Martin zou Martin niet zijn als hij gewoon het gras bij de master zou pakken en aan de slag zou gaan. Het bleek ook totaal niet moeilijk te zijn en als snel bedachten we de strategie dat we alles in een basis kleur zouden brengen en door Ellen naderhand zouden laten voorzien van extra lagen, kleuren en details. Zij bleek naderhand, wat de jury dus was opgevallen, hier een talent voor te hebben. De rest blij, konden de techneuten blijven techneuten en de bouwers blijven bouwen.


Arnaud en Tijn waren ondertussen druk bezig om de special effecten gereed te maken voor de laatste dag. Naast de locomotief, welke in de voorbereiding door Arnaud was voorzien van ruim 40 smd leds in de draaistellen voor de vonken en vuur onder de remloc, was ook de platte wagen met buizen voorbereid. Martin had een oude Marklin wagon van metaal gevonden en deze verbouwd met een servo en functiedecoder. De buizen waren gewoon simpele rietjes die in kleur werden gespoten. Maar de remloc, dat was toch wel het spektakelstuk. Ruim 40 leds die een beleving van vuur en vonken moesten imiteren. Wauw! De wagens waren door Jeroen vakkundig smerig gemaakt en voorzien van Graffiti. Leuke touch overigens waren de cactussen/middelvingers naast de tekst Team Roze… Iemand dat opgevallen?

De dwarsligger hebben we helaas niet gewonnen, team oranje had de creativiteit net even wat beter uitgevoerd. Maar ondanks dat gaf de dwarsligger toch een leuke twist in het landschap. Vervelender was dat we het landschap niet af hadden gekregen zoals we gehoopt hadden.

Dag 3: Voor het hekje

De laatste dag, en in tegenstelling tot de vorige dagen hadden we maar 4 uur bouwtijd. We zagen het echt somber in en hadden de hoop al opgegeven dat we de baan af zouden krijgen. We waren vermoeid van twee dagen speedbouwen na maanden spanning en voorbereiding. Het hakte er flink in. Want er moest nog echt veel gebeuren.

Zo was de gehele voorzijde nog kaal, dit moest over 4 uur voorzien zijn van gras, bomen, struiken, poppetjes en auto’s. Hier hadden alleen Ellen en Marcel eigenlijk de tijd voor want Arnaud moest een hele vracht aan hulpvoertuigen gaan plaatsen, dit was ook een voorbereidingsitem. Arnaud heeft een stuk of 22 brandweer-, politie- en ambulance voertuigen voorzien van lichten en knipperlichten. Die moesten geplaatst worden, evenals de lantaarns. Ook de vrachtwagen die over midden werd gereden en de pick-up truck die op het eind werd meegenomen moesten getest en geprepareerd worden.

Tijn en Martin hadden de taak om de gehele scene te oefenen en de Arduino zodanig af te stellen dat de rook en geluidseffecten op de juiste momenten werden afgespeeld. In de uitzending hoorde jullie de tune van de film afspelen bij de brug scene, dit was in het echt ook zo uitgevoerd.

4 uur tijd…. Want dan komt de beoordeling….. HELP!

Terwijl Ellen, Marcel en Arnaud zich ontfermde over de aankleding van de baan was Martin echt enorm gespannen. Het slagen van de scene lag in zijn handen… Maar wat was er nu zo moeilijk aan? Er moet toch gewoon een trein rond rijden. Zou je zeggen, echter rijd de voorste loc alleen in het begin. De trein word achtervolg door een tweede loc, de remloc. Deze moest aangekoppeld worden nog voor de trein de brug zou bereiken. En daar zat hem nu de twist. De beide locs zijn erg zwaar en beresterk. De wagens zijn heel licht en als het snelheidsverschil tussen de locs tijdens het koppelen te hoog was ging het mis. Rijd de achterste loc te snel dan drukt hij alle wagens uit het spoor, word de snelheid na het koppelen te ver verlaagd dan trok de loc alle wagens uit de rails.

De digitale centrale stuurt de locs aan met een bereik van 126 snelheidsstappen. Als eerste had Martin de decoders dusdanig afgesteld dat de voorste loc zijn maximale snelheid had behaald bij stap 126. Hierdoor kon hij in het begin de regelaar van die loc gewoon naar maximaal draaien. De remloc was ingesteld dat hij bij stap 102 langzaam in zou lopen op de voorste loc, maar niet te snel want dan moest hij de regelaar te ver terug draaien tijdens het koppelen. Even ter vergelijk, bij stap 98 reden de beide locs even snel en was de trein in balans. Dat betekende dus dat hij het gedrag van de wagens moest leren om aan de wagens te zien wanneer de remloc de koppeling zou aankoppelen. Als de schok zichtbaar was, omdat het koppelen mogelijk niet in het zicht zou zijn, hij de regelaar 4 stappen terug kon zetten en eventueel kan herkennen dat het was bijgestuurd moet worden. Denk aan het liften van draaistellen in de bochten of raken van buffers onderling. Dit zijn indicaties dat de loc niet in balans was.

Ook de timing van het rookeffect was erg belangrijk. Het ontploffen van de remmen gaat gepaard met enorm veel rook. Hiervoor hadden we een rookkamer gebouwd onder de rails, net voor de brug. Omdat de rook dan ver genoeg afgekoeld was bleef deze liggen op de rails en zakte het iets weg langs het talud. Maar met Arduino en een lichtsluis konden we een trigger inbouwen op basis van tijd zodat een ingebouwde ventilator in de rookkamer op exact het juiste moment alle rook naar buiten zou stuwen. In de hoop dat de loc alle rook mee zou trekken over de brug.

op de Brug hadden we natuurlijk ook de lading die van de wagon zou vallen. Ook dit was spannend, omdat de constructie die Martin had gemaakt eigenlijk niet passend is op een wagon. De sleper tussen de wielstellen gaf best wel wat frictie en ook de decoder had een late reactie op het bedienen van de functietoets. Ook hierbij was oefenen de enige oplossing! Maar wat je niet in de hand hebt is hoe de buizen vallen, dat was elke keer weer anders, soms blokkeerden ze zelfs de trein…. Spannend. En dan denk je joh, heb je het jezelf al niet spannend genoeg gemaakt?

Nee joh, het kan nog erger. De vrachtwagen die over midden werd gereden, zou die wel ver genoeg naar buiten vallen dat hij niet de wagens blokkeert en de trein ontspoord. Ook dit was een kwestie van geluk. En de helikopter, die bleek van metaal te zijn in plats van plastic. Een servo met verenstaal was geen optie waardoor iemand met een hengel de helikopter over de eindscène moest vliegen… Marcel was gelukkig een goede hengelaar.

En dan die pick-up, iemand opgevallen hoe die zich over de weg beweegt? De jury snapte er helemaal niks van, die dachten al aan een CarSystem, of magneetband, magnorails dat soort dingen. Nee lekker simpel: Magneetje voorop de bufferbalk van de loc, en een verenstaaldraadje van onder de auto tot net voor het midden van het spoor. De loc doet de rest wel. Wel heeft Arnaud een accu ingebouwd en de pick-up koplampen en achterlichten gegeven.

En dan de fluit, de tijd is voorbij……. De baan was gewoon af! Klaar, precies zoals we gehoopt hadden en wilden hebben. Een prestatie van het team op monster formaat die toch best wel voor een flinke ontlading bij Ellen veroorzaakte. Maar dan..

De presentatie… Die ontlading voelde Martin nog niet. Eerst was het lunchpauze, moesten alle lichten aangepast worden, de decoder aangepast voor jurering, de spullen opgeruimd. In totaal een anderhalf uur wachten wat voor Martin vooral een eeuwigheid duurde. Hij staat straks aan die knoppen, de druk was hoog. En dan word je opgeroepen. Met lood in de schoenen liep het team terug naar de zaal en daar stonden de Jury, samen met gastjury en Andre ons als op te wachten. Het moment van de waarheid. Met zweet op de rug, startte Martin de loc. Het was begonnen, het eerste optakel ging al goed. De trailer viel netjes opzij en de remloc zette de achtervolging in. Alsof Murphy even was gaan plassen koppelde de locs ook nog feilloos aan elkaar vast. Het rookeffect was prachtig en de buizen vielen mooi naast de brug. Vervolgens kwam de gehele trein inclusief de pick-up mooi tot stilstand voor het einde van het spoor.

En dan is daar de ontlading, het hele team voelde het en het was echt alsof we op dat moment de wereldbeker hadden gewonnen. Het boeide ons ook niet meer wat de jury ervan zou vinden, wij hadden voor onszelf gewonnen. Onze eerste modelspoorbaan, als team in 2,5 dag gebouwd was voor ons een waar spektakelstuk. Een spektakelstuk dat daarna werd beloond met twee zevens door de jury.

Wij waren door naar de volgende ronde…… wacht even, we lagen er niet uit, dat betekent dat we over een week weer een keer dit kunstje moeten herhalen. Maar dan met een nieuw thema: Moeder aarde, een natuurramp. De opnames waren telkens 3 dagen met 2 dagen ertussen. Omdat wij niet in aflevering 2 zaten hadden we gelukkig 7 dagen de tijd om het thema te verbeteren. Want wat we eigenlijk wilde doen, dat moest nog wel even een tandje heftiger worden. De concurrentie is sterk, en de jury kritisch. De maat is gezet, de lat ligt hoog. Die van ons moet een flink eind omhoog willen we de volgende ronde doorkomen.

Of ons dat gaat lukken, dat zien jullie 27 oktober om 20.30 uur op NPO1!

Tot dan 😊

Categories:

Tags:

No responses yet

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

De waardering van www.dtswebshop.nl/nl/ bij WebwinkelKeur Reviews is 9.6/10 gebaseerd op 2527 reviews.