Martin's Zijspoor

EEN BLOG MET MODELSPOOR GERELATEERDE ARTIKELEN DOOR DE OGEN VAN

MARTIN DOMBURG.

Op FaceBook te volgens als Martin's Zijspoor

Maximaal Team Roze: Aflevering 3 "Meteoriet inslag"

Bekijk hier de oplevering aan de Jury terug

Door het oog van de naald, dat was onze eerste reactie op de uitslag van deze aflevering. En we waren het ook wel unaniem ermee eens, de baan was in vergelijking met onze eerste baan lang niet zo sterk. Het thema was een lastige; Moeder aarde. Een natuurramp kregen we mee. Ondanks dat zijn we wel trots op het verhaal wat we hebben neer gezet. Een zware meteoriet inslag die het dorp moest verwoesten. Hoe doe je zoiets in hemelsnaam?

Het thema hadden we op zich best goed voorbereid van tevoren, althans tot we zagen wat de concurrentie voor modelbanen bouwde. Na de euforie van de eerste aflevering kwam het besef hard binnen dat we echt niet met het plan konden aankomen zoals die op de tekentafel bedacht was. In eerste instantie had Alwin een rots gebouwd die met een tennisbal ingeslagen zou worden. Nope, dat gaat niet voldoende zijn om door te gaan. Dus moest de gehele rotswand opnieuw gebouwd gaan worden en voorzien worden van special effects.

Een meteoriet inslag, hoe maak je dat?
Goede vraag! We hadden het geluk dat de aflevering 2 van het programma er nog tussen zat, hierdoor hadden we 5 extra bouwdagen om dit te regelen. Omdat Alwin op dat moment druk in een verhuizing zat, zijn Martin, Arnaud, Tijn en Ellen erop gedoken. Ze hebben 4 dagen non-stop gebouwd aan een constructie met een bergwand. Er werd een echte meteoriet nagebouwd met “firetrail” imitatie. In de rotswand werden met behulp van vier Arduino printjes een hele reeks aan geluid, rook en lichteffecten gebouwd. Het moest een waar spektakel worden! Als de meteoriet zou inslaan werden er diverse acties geactiveerd. Zo zouden 4 servo’s ervoor zorgen dat de rotsblokken naar buiten zouden vallen, 2 andere servo’s lieten de kerktoren omvallen en de gevel van het woonhuis eruit drukken. In de gebouwen zaten rook en lichteffecten om brand te simuleren. Ook werd de brug gemodificeerd met twee servo’s zodat deze in zou storten als de trein over de brug zou rijden. In de achterwand van de bergwand zaten veel leds, voor gloei- en impact effecten. En om het af te maken, achter de wand zat een rookkamer met 4 rookgeneratoren en 4 ventilatoren. Die zouden tijdens de impact een grote rookwolk de wand uit blazen. Al met al heeft het veel werk gekost en de wand was ook bij lange na niet klaar toen we aan de eerste dag begonnen.

Echt water op de baan, ben je wel goed wijs?
Daar kan je veel over discussiëren. Maar er moest nog iets spectaculairs komen op de baan naast de bergwand. Met alleen de bergwand konden we het, dachten we althans, niet redden. Martin bedacht een aanvulling op het meer van Ellen; een kabbelend beekje, want een wildwaterbaan is te riskant. Vanuit de productie kwam direct de vraag of dit wel verstandig was, omdat blijkbaar dit een taboe is in de modelspoor. Maar Martin zou Martin niet zijn als hij daar zichzelf niet veel van aantrekt. Als hij een idee heeft en maar enigszins het gevoel heeft dat het te realiseren is, dan gaat hij ervoor. En met goed resultaat, het werd helaas niet uitgezonden. Het beekje heeft heel mooi gestroomd en was een leuke aanvulling op het geheel. Maar we moesten ook wel toegeven, hij viel niet op, het beekje viel te veel weg in de achtergrond van het landschap. Dat was een gemiste kans, hebben we achteraf moeten concluderen.

Om de beek te realiseren heeft Martin van PVC dakgoot een route gemaakt, en deze opgevuld met flexibele tegellijm. Na de uitharding is deze bekleed met aquariumgrind en stenen uit de tuin. Om het geheel waterdicht te houden zijn er flinke lagen blanke buitenlak overheen gespoten. Nu is de uitdaging om de stroming van het water constant te houden, zou je een slang boven op de beek leggen dan heb je geen controle over de hoeveelheid water dat stroomt. Om hiermee om te gaan, heeft Martin twee reservoirs gemaakt. Eentje aan het begin, gevuld met stenen en een overloop. Hierdoor is de stroming altijd constant. Het water stroomt, en valt via een gat in een tweede reservoir. Hierin bevind een klein pompje dat het water weer via een slang naar boven pompt. En op deze wijze werd het idee van een rustig stromend beekje toch werkelijkheid.

Dag 1: We gaan bouwen
Dit keer was Alwin erbij in plaats van Marcel, beide leden konden niet alle dagen vrij krijgen en op deze manier wisselden zij elkaar mooi af. We kwamen er echter wel vrij snel al achter dat je als team gewoon een “Marcel” nodig hebt, toch zonder Alwin hadden we het ook niet gered. Het ontbrak aan alle kanten aan structuur. Maar al snel konden we ons herpakken en de dag met veel progressie afsluiten. Evenals de eerste aflevering, draaide het ook nu weer om het opbouwen van de constructie en de techniek. Er moest een trein rijden en we wilden de contouren van het landschap gevormd hebben.

Ook hiervoor werd weer gekozen voor een basis van multiplex, en het landschap opgebouwd uit XPS Hardschuim. Het bouwt toch lekker snel en je kunt naderhand nog allerlei correcties uitvoeren aan het ontwerp. En op zich verliep de eerste dag zeker niet verkeerd, nadat we eenmaal de structuur herpakt hadden liep alles gesmeerd en konden we vrij vlot bouwen. Kat in het bakkie dachten we… Maar die rotswand… hoe werk je die nou fatsoenlijk een beetje weg. Hierin name Ellen het initiatief. Totdat we ontdekten dat haar meer gebarsten was.

En nee, niet door transport. Maar achteraf bleek dat de dwarsbalken van de constructie niet gelijk lagen. Tijdens het vastschroeven van de houten plaat ontstond er hierdoor spanning op het kunsthars met een breuk tot gevolg. Jurylid Evan zag het gebeuren en spoedde snel te hulp met goede raad en advies hoe we dit netjes konden oplossen. Met een Föhn heeft Ellen een deel van de barsten weer kunnen verbloemen, en met imitatie golven de rest. Uiteindelijk is het helemaal goed gekomen met het meer. Dankzij de hulp van Evan, en het geduld van Ellen werd dit probleempje geen groot probleem. Wel heeft het een flinke hap gekost uit onze kostbare bouwtijd.

Martin was ondertussen druk met het plaatsen van de beek, en dat ging sneller en voorspoediger dan gedacht. Het was Arnaud echter die een uitdaging vond in het aanbrengen van een rijdende bus. Dat was ook zo’n last-minute beslissing. Er moet wat meer rijden dan 2 treinen, en we hadden nog een Car System set liggen. Maar dit aanbrengen doe je normaal alleen, in rust, stilte met niemand om je heen. Nu was dit wel anders, 4 stressende teamgenoten die overal aan het bouwen waren maakten het hem niet gemakkelijk. De eerste dag was voorbij, de treinen hebben gereden….. Maar van een modelbaan was nog geen sprake.

Dag 2: Lekkages, Gips, en de dwarsligger
En door…. Want we zijn er nog lang niet. Zo ondertussen kregen we ook mee wat er door de andere teams werd gebouwd. De druk werd steeds hoger en de tijd begon te dringen. Vandaag moest alles werken, de bergwand, de beek en de rijdende bus. Arnaud ging druk aan de slag met de rijdende bus, Tijn en Ellen werkten aan de rotswand en Martin, die redelijk last had van spanning, ging even wat simpels doen wat niet geheel onbelangrijk was. Al het XPS moest afgewerkt worden met een laag gips. Alwin, die naderhand op deze dag het team wist te redden van een vroegtijdige eliminatie, concentreerde zich op hetgeen waar hij een ster in is. Het creëren van kleinen scenes op een modelspoorbaan. Dat bleek vooral van pas te komen toen we als dwarsligger een luierbroekje en een paar krulspelden kregen. Alwin wist als een kunstenaar hier een scene mee te maken die de jury deed overtuigen dat wij een extra punt verdiende! Nog niet beseffende dat hij hiermee het team naar de volgende ronde zou brengen. De scene met het vrijgezellenfeest en de parachutisten was echt geniaal bedacht en uitgewerkt.

Terwijl Martin druk was met het aanbrengen van het gips, viel hem ineens op dat zijn broek nat werd. En nu was het op dat moment best wel warm, maar zo warm dat je broek begint te lekken…. Nee het lekte bij het reservoir op de baan! Achteraf bleek dat hij tijdens het gipsen tegen het slangetje heeft staan duwen, waardoor de kit in het reservoir is gaan scheuren. Toen dat eenmaal verholpen was begon ook het andere reservoir te lekken. De rubber ring in de schroefdop sloot niet goed af. Een randje kit in de schroefdop deed ook hier wonderen. De beek stroomde weer mooi en rustig, maar zo ondertussen kostte het beekje best wel veel tijd.

Ellen had ondertussen de bergwand dicht gekregen, samen met Martin werd het nog even snel in het gips gezet zodat de berg de volgende dag droog kon zijn… Hopelijk.

Dag 3: De ontknoping
We waren er niet gerust op, de laatste dag was aangebroken en er moest nog zo ongelofelijk veel gebeuren. Meer dan 80% van de baan was nog kaal, er waren nog delen XPS zichtbaar en enige vorm van toonbaarheid was ver te zoeken. Met maar 4 bouwuren op de klok hadden we er een hard hoofd in of dit goed zou gaan komen. Maar opgeven was echt geen optie, het moest linksom, of rechtsom gewoon klaar zijn over 4 uur. Gelukkig was de techniek zo goed als klaar, net als bij aflevering 1, werden de special effecten met de hand geactiveerd. Om niks aan het toeval over te laten had Arnaud dit op zich genomen. Vandaag was zijn dag, de dag dat hij zich volledig concentreerde op het laten instorten van de bergwand. De meteoriet moest via een draadje op een specifiek punt de rotsblokken raken om het effect goed te laten overkomen. Het uitlijnen, testen, weer opnieuw uitlijnen, opbouwen en weer testen. Hier had Arnaud het maar druk mee.

Ondertussen waren Alwin en Ellen druk met het begroenen en detailleren van de modelbaan. Martin en Tijn legden eerst de focus op het weathering van de rails. Met de airbrush kleurde Martin de rails in een donkere roestkleur, waarna Tijn er met een zwarte wash (sterk verdunde verf) het ballastbed een verouderde kleur gaf. Omdat dit vrij vlot klaar was duurde het niet lang of er werd door 4 man gewerkt aan de aankleding van de baan. Het tempo lag hoog, en dan komt Andre met zijn fluitje… Handen los!

En daar staat dan ineens een modelbaan, niet helemaal af zoals we hadden gehoopt. Maar toonbaar en goed genoeg om te laten zien aan de Jury. Maar of het genoeg zou zijn, we hoopten hier vurig op, de intentie om door te gaan naar de volgende aflevering was groter dan de angst af te vallen. Maar we moesten wel realistisch zijn, we hebben te veel de focus gelegd op de techniek en de special effecten. Hierdoor zijn we de aankleding grotendeels uit het oog verloren. Het voelde een beetje als het stuiteffect van een bal. We gingen hoog tijdens “Unstoppable”, nu werden we weer even met de neus op de feiten gedrukt.

Maar eerst nog maar even voor het hekje verschijnen, wij waren als laatste team aan de beurt. En na wat voor het gevoel uren heeft geduurd, stonden we als team voor een baan die snel ellende en drama zou moeten gaan geven. En dat deed de baan al meteen. Door de aanwezigheid van enorm veel camera’s en zenders sloeg de Arduino print van de brug op hol. Nog voor we begonnen leek het alsof het hele plan niet door zou gaan. Gelukkig schakelde Tijn snel en kroop hij achter de baan met een laptop om de brug via de software te activeren in plaats van een drukknop. We waren op het nippertje gered van de ondergang. Nadat Andre het startschot gegeven had liep ook alles zoals het bedoeld was. De bus reed nu wel een keer goed rond, de V60 en de railbus waren lekker aan het rondrijden en de special effecten van de bergwand kwamen prachtig goed over. En als kers op de taart, de railbus viel mooi met brugdelen en al het meer in.

Maar was het genoeg….. Leuk als de jury enthousiast reageert. Maar we weten niet hoe het bij het andere team was verlopen. Het wachten op de uitslag liet gelukkig niet lang op zich wachten en met geknepen billen stonden 5 roze deelnemers voor hun baan te kijken naar Andre van Duin en de Jury.

Tweemaal een 6, ja die was te verwachten. We waren het er ook niet mee oneens, we zaten er met dit thema gewoon niet zo lekker in als tijdens de eerste aflevering. Maar dan hoor je de punten van het laatste team en die zijn een halve punt hoger. Als dan ook de realisatie er is dat je met de extra punt van de dwarsligger toch door bent is de ontlading erg groot!

De potentie is er, maar we moeten niet vergeten dat we misschien in de techniek sterk zijn, maar in de afwerking te onervaren. Met de duidelijke en onderbouwde uitleg achteraf van Evan en Dianne op zak waren we gewaarschuwd, we krijgen nog een kans! En zo voelt het ook, we hebben nu twee dagen de tijd om Thema 4; Hollands Glorie, tot in de puntjes voor te bereiden…….. Wij gaan vlammen!