Martin's Zijspoor

EEN BLOG MET MODELSPOOR GERELATEERDE ARTIKELEN DOOR DE OGEN VAN

MARTIN DOMBURG.

Op FaceBook te volgens als Martin's Zijspoor

ADH treintjes, oeh koffie!! O ja, Deeeh

Nou poeh poeh, een blog…… en nu? Geen idee voor mij is dit net zo spannend als voor jullie. In de tijd dat ik nog aan wegracen op de motor deelnam schreef ik vaker verslagen en kleine verhalen over de wedstrijden en dergelijke. Ik kreeg echt vaak de vraag waarom ik geen boek ging schrijven. Op zich wil ik dat wel maar er is iets met tijd, een factor waarvan een dag te weinig heeft. Waarom dan nu wel met de billen bloot? Komt ‘ie

Ik ben nu 34, geboren op een mooie donderdag 7 april 1983 in een ziekenhuis in Ermelo. Mooi dorp op de Veluwe maar ben wel blij dat ik nu in Harderwijk woon. Al op vroege leeftijd kreeg ik de diagnose ADHD. Ik was een jaar of 6 denk ik, en nog niet beseffend dat ik over superkrachten beschik. In die tijd was het nog niet erkend als een “psychische aandoening”, iets wat ik echt vreselijk vind om te horen. Tegenwoordig ben je met die diagnose al snel gehandicapt, heb je speciaal onderwijs nodig, medicatie, speciale behandeling en aangepast werk. In mijn tijd was je gewoon een druk kind met een concentratiestoornis, oftewel men onderstond het fenomeen ADHD nog niet. Mijn ouders hebben mij nooit als “speciaal” behandeld en hebben mij gewoon leren vallen en opstaan zoals het hoort. Maar ja, wie hard rent, valt ook hard natuurlijk. In al die jaren heb ik het ook nooit gezien als een aandoening maar als een gave.

Waarom vertel ik dit? Nou ben er best wel trots op een stuiterbal te zijn maar elke superkracht heeft evenredig zijn nadelen, die komen dus heftiger aan dan normaal. Zo ben ik sterk gevoelig voor wat anderen denken en met een drang tot perfectionisme loop ik dus vaak op mijn tenen om nog beter te presteren. Maar ook het ene moment te enthousiast zijn of ineens helemaal down zijn. Ik kan ook echt niks voor de helft doen, alles moet volle kracht vooruit, honderd procent of anders vind ik het helemaal niets. Ook heb ik een broertje dood aan wachten en twijfelen. Beide kosten tijd en die kan je veel nuttiger besteden, bijvoorbeeld door te doen kom je erachter of iets ook kan. Je kan eigenlijk wel zeggen dat je vaak moet vallen om de beste te worden. Iets wat me echt vaker is verteld.

Toen ik op als 23-jarige stoere jongen op een 600cc wegracer stapte om heel Nederland eens te laten zien hoe je hard moest gaan op een motorfiets, was er een veteraan in de paddock die tegen mij zei: “Als je echt goed wilt worden moet je vaak vallen”. Een spreuk die ik van mijn grootouders ook vaak genoeg heb gehoord. Maar niet iedereen bedoelde het altijd positief, soms was het ook sarcastisch bedoeld. Toen ik begon met Domburg Train Support in 2015 was er iemand die riep: “Jij komt er wel achter met je grote muil, je zult hard vallen” waarop ik hem lachend mededeelde dat ik ernaar uit keek. En dat is ook een beetje hoe ik mijn leven leef, gewoon doen, je leeft maar één keer.

Maar even terug in de tijd, ik liep als kind bij een kinderpsychiater. Is niet raar hoor, heel normaal voor een kind met ADHD. En ik kan eerlijk zijn, ik heb om de zoveel tijd weer een periode dat een psycholoog mij weer even de juiste kant op moet zetten. Hoort er een beetje bij en het is uiterst noodzakelijk. Maar (ja ik wijd soms erg uit) toen ik 9 jaar was kreeg ik van mijn ouders op aanraden van die psycholoog een Fleischmann picollo startsetje met een BR 212 en wat wagons. Ik was het gelukkigste kind ter wereld en op dat moment greep de modelspoor virus mij. In die tijd was Nederland nog vol met modelspoorclubs en treinenwinkels. Iets wat nu steeds zeldzamer wordt gezien onze overstap op webshops en online sale solutions.

Maar toen ik 16 werd kregen de motoren, vrouwen bier, disco’s en werken de meeste aandacht en werd de treinhobby verkocht. Want als ik dan toch stop… Een belangrijke periode van voetbal, stappen en veel werken. Na mijn diploma aan de hogeschool universiteit VMBO Verkoop ging ik naar de MTS Electrotechniek wat ik na nog geen jaar al helemaal zat was, ik wilde wat gaan doen met mijn leven en mijn handen. Ik begon als leerling elektromonteur in de bouw en behaalde daar mijn diploma’s tot installatietechnicus in de elektrotechniek. Ook daar kon ik niet stilzitten want ik ben van woningbouw, brandbeveiliging, detectietechniek, installatie utiliteit en projectleider technische beheer uiteindelijk op mijn huidige beroep terecht gekomen als meet- en regeltechnicus.

Daarnaast ontwikkelde ik een passie voor motoren, wat ik al vanaf mijn geboorte met de paplepel ingegoten kreeg, en dat monde zich naast mijn werk uit in een rol in de wegrace. Hell, heb zelfs een editie van Dakar in Argentinië mogen meemaken toen mijn vader daaraan deelnam en heb heel Europa doorgereisd met de wegrace als coureur, trainer en ook als teammanager. Want als er iets is wat ik echt van huis uit heb meegekregen is het een gevoel voor marketing en ondernemen. Mijn beide ouders zijn ondernemer en in de tijd van de wegrace moest ik echt mijzelf als product kunnen verkopen om de benodigde sponsoring binnen te harken.

Door de financiële crisis strandde dit mooie avontuur in 2012, eigenlijk al in 2010 na een flinke crash op het circuit van Spa-Francorchamps. Mijn geliefde circuit leerde mij dat wanneer je met 230 km/h van je motor wordt geworpen de wereld een pijnlijke bal is om terug te koppen. Ik kwam er wonderlijk enkel vanaf met een hersenkneuzing maar mijn carrière op Hollands topniveau was toen klaar.

Mijn vrouw Ellen die ik in 2001 leerde kennen attendeerde me tijdens een familieweekend in 2010 op een N-spoor beurs in Lochem. Ik erheen want tja, oude liefde roest niet hé. En dat was raak, en zoals men mij kent was op dat moment weer een nieuwe passie geboren. Ik ging me er weer eens in verdiepen en wat me opviel was dat het vroeger zo gevreesde digitaal rijden nu helemaal hot and happening geworden was. Ook ik werd overspoeld met meningen en allerhande goedbedoelde adviezen door reaguurders op fora’s en mensen met wie je sprak. Maar echt damn, waar was ik aan begonnen zeg…..

Ik vond mijn heil in het hybride systeem Dinamo, een computergestuurd systeem waardoor ik zowel met analoge- als digitale locs kon gaan rijden op mijn nieuw te bouwen modelspoorbaan. Dit ging met heel veel vallen en opstaan en na de nodige frustraties, opnieuw de handdoek oppakken uit de ring kreeg ik het dan toch eindelijk voor elkaar. Maar dan rijdt je met de computer, geautomatiseerd met een systeem en dan wil je ook weleens een digitale loc hebben. Mijn eerste kan ik overigens nog heel goed herinneren, hij koste 280 euro en het was een Minitrix TEE Ram. Mooi treinstel, zekers.

Ik kan een heel verhaal gaan vetellen over hoe alles tot stand kwam maar dan is de blog nu al klaar. Ook niets aan. Wat ik wel kan vertellen is dat ik een paar jaar later mij de techniek eigen had gemaakt en dan kom je erachter dat er echt heel veel beginners zijn in Nederland. Ik maakte een korte rekensom: (dure hobby + geen treinengeld) – mensen helpen = hobby bekostigt. Ik begon dan ook klein met het ombouwen van N-spoor locs. Al snel kwam er Dinamo support bij en ook iTrain support. Dan gaat het ineens hard. Ik werd gevraagd door N-Spoorstore om voor hun het ombouwwerk te doen en door de 9mm Shop om hun op de beurs te voorzien van Digitale support on sight. Voor ik er erg in had gaf ik workshops, werd mijn DTS een grote hit, een goed draaiende workshop, een eigen evenement en zit ik tot over mijn oren in het werk, letterlijk het ombouwwerk is niet aan te slepen. Nu heb ik het geluk een mooie vriendengroep op te hebben gebouwd die me regelmatig helpen met geven van support, op de beurzen, en met ombouwwerk maar het kon niet voorkomen dat ik op een geven moment een kaarsje zag doven.

Ik heb naast DTS nog steeds mijn reguliere werk en ook een gezin met twee jonge kinderen. Ik ben ook nog niet zover om van DTS een fulltime job te maken. Dan zouden mijn overhead kosten zo hoog worden dat de prijzen en marges echt broodnodig moeten worden verhoogd. En dan is het geen willen meer maar moeten. Nu een jaar geleden kregen we vreselijk nieuws omtrent de opa en ook over de vader van Ellen. Beiden leidde zij aan de vreselijke ziekte welke van Opa al het leven heeft geëist en we zijn nu nog gezegend dat de vader van Ellen er nog mag wezen. Naast dit emotionele leed was er ook mijn eigen oma die overleed aan alzheimer. Al deze feitjes samen brachten dat ik in oktober van 2016 even van het padje raakte en overspannen werd. Veel mensen hebben dit niet gemerkt omdat ik de verplichting nog steeds voelde mijn clientèle hier niets van te laten merken. Ik was wederom knetterhard gevallen.

Maar dankzij een lieve en geduldige vrouw, energievolle kinderen, veel steun van vrienden en ook van klanten heb ik mijn hoofd boeven water gehouden en begint de energie sinds begin dit jaar weer te stromen. Inmiddels ben ik in behandeling bij de GGZ om mijn ADHD weer in te binden en ervoor te zorgen dat de balans tussen werk, gezin en hobby weer terugkomt. Veel hadden dit al gemerkt toen ik aankondigde dat de wachttijden op ombouwwerk tegen de 2 maanden aan liepen. Geloof me dat was echt een hele stap voor mij om toe te geven dat ik 2 weken niet kon vasthouden. Inmiddels is 2 maanden meer regel dan uitzondering.

Een van de punten om aan te werken is het erkennen dat ik niet de hele wereld kan verbeteren en redden. Maar wat ik wel kan doen is mijn verhaal vertellen en dat ga ik dan ook doen. Ik ga een BLOG schrijven. Ik wil mijn verhaal kwijt, mijn mening, mijn visie en informatie geven over hoe ik bepaalde aspecten van de hobby aanpak. Denk daarbij aan aspecten zoals bedraden van de modelbaan, keuze voor een decoder, digitaal systeem of software. Maar ook hoe je iets doet…… Er zijn 1000 wegen naar Rome en iedereen doet het op zijn manier. Als ik nu mijn manier vertellen kan hoop ik op een goede manier beginnende of zoekende hobbyisten te helpen om het maximale uit hun hobby te halen. Zoals ik dat ook doe met mijn modelbanen en mijn hobby.

Ik hoop dat mijn verhaal jullie kan inspireren mij te volgen. Wees vrij om commentaren te hebben, vragen te stellen of verzoekjes in te dienen.

Bedankt in ieder geval voor het volhouden van bovenstaande tekst, de interesse in mijn persoontje en veel plezier op mijn Blog.

Groetjes Martin